19. Nienawidzę słowa 'ogarniać'

Stosy nieposkładanych ubrań spiętrzone na pomieszanych kserówkach i notatkach z romantyzmu, literatury portugalskiej i historii języka francuskiego.
Na podłodze – zakurzone książki, których nigdy nie przeczytam.
W kuchni i na stole w pokoju piramidy brudnych naczyń.
Czy czytała pani lekturę? Zdążyłam tylko do połowy.
Od tygodnia nie jadłam obiadu, bo mam w lodówce tylko margarynę i ser, a zapomniałam pójść po zakupy.
Nie mogę znaleźć długopisu, więc napiszę kolokwium ołówkiem.
Widziałam cię wczoraj na ulicy, machałam ci, ale nie zwróciłaś na mnie uwagi. Ach, możliwe, wiesz, ostatnio jestem myślami gdzieś indziej.

Ogarnięcie to stan umysłu, nie kwestia ilości wolnego czasu. Znam osoby, które pracują po dwadzieścia godzin na dobę, a zawsze są uśmiechnięte i nigdy nie zapominają kluczy ani parasola. Ja, cóż ja. Ja przeciwnie.

Chętnie się z tobą spotkam, ale muszę wracać do Warszawy. Może za dwa miesiące?
Znowu oddaję do biblioteki książkę, na którą nie zdążyłam nawet spojrzeć.
Z roztargnienia mówię na portugalskim po francusku, a gdybym umiała, mówiłabym pewnie i na francuskim po portugalsku.
Ta notka też nie ma planu wydarzeń i wyraźnie to widać.

Przedwczoraj rzuciłam jedne z moich studiów i przynajmniej mogę się wyspać i iść na spacer jak człowiek.

Zbiór złożony z wielu oderwanych od siebie elementów po usunięciu części elementów nie staje się jednak automatycznie uporządkowanym układem, tylko zbiorem złożonym z mniejszej ilości oderwanych od siebie elementów.

Oczywiście, że odczuwam ulgę – ale ta ulga ginie w plątaninie nerwów, w żałosnej pustce, w której teraz jestem.

Wpadłam z chaosu pod rynnę. Jeśli spotkacie w najbliższym czasie dziewczynę, która potrafi rozpłakać się w ciągu kilku sekund bez określonego powodu, to na pewno będę to ja.